مدتها بود من و سکوتی مبهم، بدنبال فرصتی برای زندگی می گشتیم.

سکوت اتاق خالی زندگیم رو هیچ چیز جز صدای گاه گاه کودک همسایه نمی شکست.

به در و دیوار این اتاق خالی دل بسته بودم،.گاهی می ترسیدم اگه روزی دیوارهای اطاق زندگیم لب باز کنن برای حرف زدن، ممکنه چه چیزایی از دردای شبونۀ یه انسان رو لو بدن.

خیلی وقتا بهم می گفتن آفتاب پشت پنجره ها و دیوارهای خونۀ دلم طلوع کرده، اما من هیچوقت اجازه لذت بردن از این طلوع رو به خودم نمی دادم

کمتر روزی رو از زندگیم یادم میاد که حسرت تکرارش رو داشته باشم، ولی زیادن روزایی که دلم می خواد  با دستهای خیسم خاکشون کنم تو هزارتوی خاطرات بازنیافتنی

اما

این روزای خاص و خواستنی، دلم هوای پرسه زدن تو کوچه پس کوچه های زندگی رو داره

این روزا دلم می خواد هر چی دوربین هست دوروبرم برای ثبت لحظه هام به خدمت بگیرم

این روزا دلم می خواد هیچی رو از دست ندم و گاهی 24 ساعت هم برام کمه

این روزا پُرم از تو

همین روزایی که رویا های بافته شده ام رو توش پنهون کردمو تو رو هم 

همین روزایی که بهم احساس زندگی میدن و وقتی گاهی به اجبار کار و روزمرگی ازش میزنم بیرون ،انگار پر پروانگیم رو جا میذارم و میشم یه آدم ساده ی روزمره 

کاش میشد همین جا برای همیشه اُطراق کنم

برای همیشه این نگاه تو باشه که فکرامو می لرزونه و هوای تو باشه که میره و می شینه توی تموم وجودم

راستی می دونی می لرزم، گاهی که حتی فکر نبودنت سراغم میاد . می دونی ته می کشم. می دونی می میرم وقتی حس می کنم نیستی، وقتی حس می کنم می ری سفر، وقتی حتی برای ثانیه ای نبودنت میاد سراغم.

بدون که همه این حسـّا با نبودنت منو احاطه می کنه، هر چند زیاد به روت نمیارم و نمی گم

دلم مخواد برای همیشه من کلمه بسازم از تو و تو بزرگترین شعر ساخته ی دست من بشی... 

دارم ورق میزنم تقویم این همه روزِ پشت سر گذاشته رو و توی ورق زدنام این تویی که یه عالمه تجسم وتصویر برام نشوندی تو این روزنگار

این تویی که نمیدونم میشه همیشگی بشی یا نه؟ میشه حقیقی بشی یا نه؟و خیلی میشه های دیگه که پیش حضورت هر قدر کوتاه و نیمه کاره هیچه و من عاشق بودنتم 

یه زمانی باورامو کشته بودم اما حالا دارم دوباره پیدات می کنم، لای شعرام، لای نوشته هام، لای بغضام، لای بدیام، لای خوبیات، لای زندگیم دارم دوباره پیدات می کنم و دلمو میسپارم دستت، همون دست دوست داشتنیت که به اندازۀ فکرام و تنم گرمه وعطشش منو میبره به ملکوت، به اوج، به ارتفاع و به صعود

بذار همین جا ،کنار دلت توقف کنم  وهمین جا آرووم خواب گرم تو، چشامو بگیره

بزار توی خوابِ یه چشمه باهات زندگی کنم، نفس بکشم، بخوابم، بیدار شم و باورم بشه توی این خواب بلندم حقیقی شدی

چیه ؟فکر میکنی دیوونه ام؟خب شاید باشم.به تو که گفتم دیوونه تم 

و این یعنی من بلاخره تو فکرت یه جایی گرفتم واسه خودم، توی دلت جای خاصی دارم برای خودم که حتی نبودنت هم نمی تونه جامو ازم بگیره، جای یه آدم دیوونه با کلی هذیون رو

بذار همینجا توی فکرت توقف کنم ،پرسه هامو تموم کنم و بشینم کنج اتاقی که الان آغشته شده به عطر همیشگی تو ،و عطر نفسهات که تو زندگیم پیچیده 

عزیز دلم، یادمون باشه عاشقی یاد گرفتنی نیست و هیچ مادری گریه رو به کودکش یاد نمی ده و من بی یاد گرفتن و بی اکتساب، دوستت دارم

عزیز دلم، همیشه گفتم و باز می گم که جوری همو دوست داشته باشیم که اگه رفتنی در کار بود نسوزونیم، آتیش نزنیم و نشکنیم

عزیز دلم، باز من می مونم و صبر، من می مونم و بی قراری، من می مونم و نیاز، من می مونم و خیال شیرینت و تو بمون و صداقت گرم یک حضور  

                                                  متن کامل از وبلاگ دغدغه های یک مرد 

پ.ن.1.سلام..میدونم اصلا این کار درستی نیست که هی  از وبلاگ های بقیه مطلبی رو قرار بدم ،اما این متن واقعا معرکه بود...شاید از دید من...  

بعدم خب نویسنده این  متن قشنگتر از  من بلد بود حرف بزنه..رودروایسی که نداریم  

پ.ن.2.همه چی هم آرومه..خیلی هم خوشحالم..