سهراب گونه ها..

دیر گاهی است در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است.

بانگی از دور مرا می خواند،

لیک پاهایم در قیر شب است.

***

رخنه ای نیست در این تاریکی:

در و دیوار بهم پیوسته.

سایه ای لغزد اگر روی زمین

نقش وهمی است ز بندی رسته.

***

نفس آدم ها

سر بسر افسرده است.

روزگاری است در این گوشه پژمرده هوا

هر نشاطی مرده است.

***

دست جادویی شب

در به روی من و غم می بندد.

می کنم هر چه تلاش،

او به من می خندد.

***

نقش هایی که کشیدم در روز،

شب ز راه آمد و با دود اندود.

طرح هایی که فکندم در شب،

روز پیدا شد و با پنبه زدود.

***

دیر گاهی است که چون من همه را

رنگ خاموشی در طرح لب است.

جنبشی نیست در این خاموشی:

دست ها، پاها در قیر شب است.  

                                                           از مجموعه ی مرگ رنگ سهراب 

پ.ن.۱.

خیلی وقت هاست که

               حوصله شیدایی  را

       حوصله دیوانگی را

   حوصله آدم ها را

حوصله خودت را هم

    حوصله دیدن چهره ات را حتی ، درآینه نداری...

       و آن وقت است که دلت پر میکشد  تا کسی بی امان حوصله خرجت کند

              بی تابی کنی  

و او بگوید از سپیده دمان

       بگویدت از رقص رنگهای  چشمانش...

           بگویدت از عمیق ترین سکوت آغوشش

               و گرمایی که خواب آلود می کند چشمان نمناکت را

           آن وقت است که دنیایت میشود همان یک بغل جا

       همان لطافت الفاظ 

   همان رویای تمام شدن تمام بی حوصلگی هایت...   

خودم از خودم نوشتیده بودماااا....)چـــــــــــــــــــــــــــقدر رمانتیک!!!

پ.ن.۲پی نوشت گویی روزمره ام نمی آید...این آپ صرفا به خاطر گل روی دوستان به مرحله ی ظهور رسیده وگرنه تمایلی به رسیدن به این مرحله را دارا نمیبود...(:دی) 

پ.ن.۴.ازون جایی که طی وب گردی های ماژوخیسم گونه ام به یه وبلاگی دست یابیدم که هم اسم وبلاگش مثه من بود(دخترانه)همم آهنگش مثه من بود ،خلاصه...لجمان از کاسه صبرش لبریز کرد و کلن کن فیکون نمودیم همه چیز را.... 

البته در تلاشم تا آنچیزی که خیلی میدوستم را بپیدایم که تا حال موفق نشده ام...

پ.ن.۳.من: 

(زیرا موجودات ریزی به نام مِکرُب و عفونت در گلویمان دارند ورجه ورجه می کنند...)