از اخوان..تا دل من..

به دیدارم بیا هر شب،
در این تنهایی تنها و تاریک خدا مانند،
دلم تنگ است.
بیا ای روشن، ای روشن تر از لبخند.
شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهیها.
دلم تنگ است.

بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه،
در این ایوان سرپوشیده، وین تالاب مالامال
دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهیها.
واین نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی.
بیا، ای همگناهِ من در این برزخ.
بهشتم نیز و هم دوزخ.
به دیدارم بیا، ای همگناه، ای مهربان با من،
که اینان زود می پوشند رو در خوابهای بی گناهیها.
و من می مانم و بیداد بی خوابی.

در این ایوان سر پوشیده متروک،
شب افتاده است و در تالاب من دیری است ،
که در خوابند آن نیلوفر آبی و ماهیها، پرستوها.
بیا امشب که بس تاریک وتنهایم.
بیا ای روشنی، اما بپوشان روی،
که می ترسم ترا خورشید پندارند.                                            
و می ترسم همه از خواب برخیزند.
و می ترسم که چشم از خواب بردارند.
نمی خواهم ببیند هیچ کس ما را.
نمی خواهم بداند هیچ کس ما را.
و نیلوفر که سر بر میکشد از آب؛
پرستوها که با پرواز و با آواز،
و ماهیها که با آن رقص غوغایی؛
نمی خواهم بفهمانند بیدارند.

شب افتاده است و من تنها و تاریکم.
و در ایوان و در تالاب من دیری است در خوابند،
پرستوها و ماهیها و آن نیلوفر آبی.
بیا ای مهربان با من!
بیا ای یاد مهتابی!

                                              « مهدی اخوان ثالث »  

 

پ.ن.۱ ازین پست برداشت دیگه ای نکنین همینجوری گذاشته ایم....! چون خدا را شکر مدت هاس این افکار قبیحه از سر اینجانبات بیرون  رفته... 

پ.ن.۲ دیروز رفتم دبیرستانم....هنوزم که هنوزه برای رفتن توش استرس گرفتم...هنوزم از دیدن مدیرم وحشت کردم....هنوزم کلاساشو که میدیدم یاد شیطونیام افتادم...((چه جالب!)) 

بعضی خاطره ها هیچ وقت از ذهن آدم پاک نمیشه... 

پ.ن.۳.زندگی را دور بزن و آنگاه که بر بلند ترین قله ها رسیدی لبخند خود را نثار تمام سنگریزه هایی کن که پایت را خراشیدند...(نکته اخلاقی:سنگریزه نباشید...!)  

پ.ن.۴

به خاطر داشته باش زیبا ترین صبح ها مدیون صبر کردن در برابر سیاه ترین شب هاست

پ.ن.۵دیگه پی نوشتم نمیاد....