یک داستان چینی

یک داستان چینی
نمایه ای از خرد باستان

یک پیرزن چینی دوکوزه آب داشت که آنها را به دو سر چوبی که روی دوشش می گذاشت ، آویخته بود و از این کوزه ها برای آوردن آب از جویبار استفاده می کرد

یکی از این کوزه ها ترک داشت ، در حالی که کوزه دیگر بی عیب و سالم بود و همه آب را در خود نگه می داشت .

هر بار که زن پس از پرکردن کوزه ها ، راه دراز جویبار تا خانه را می پیمود ، آب از کوزه ای که ترک داشت چکه می کرد و زمانی که زن به خانه می رسید ، کوزه نیمه پر بود.....................  

(ادامه مطلب یادتون نره جالبه...)   

 

  پ.ن.1 تعطیلات دیگه زیادی شده و حوصلمو سر برده..... 

پ.ن.2

دل من حالش خوشه  اصلا بلد نیست بگیره

ولی خیلی تنگ میشه گاهی میترسم بمیره

اما بازم به خودش میادو سوسو میزنه

باز حیاط خلوت سینمو جارو میزنه

میگمش تا کی میخای عاشق بشیو بشکنی

به روی خودش نمیاره و میگه با منی؟

پ.ن.3 خدا جونم دلم برات خیلی تنگ شد...من بنده ی خوبی برات نیستم ....دوسم داشته باش مثل همیشه...

پ.ن.3 هروز یه لبخند به آینه تحویل میدهیم ودر جواب لبخند تحویل میگیریم....زندگی یعنی این...

ادامه داستان: 

دو سال تمام ، هر روز زن این کار را انجام می داد و همیشه کوزه ای که ترک داشت ، نیمی از آبش را در راه از دست می داد .

البته کوزه سالم و بدون ترک خیلی به خودش می بالید.

ولی بیچاره کوزه ترک دار از خودش خجالت می کشید . از عیبی که داشت و از این که تنها نیمی از وظیفه ای را که برایش در نظر گرفته بودند ، می توانست انجام دهد .

پس از دوسال سرانجام روزی کوزه ترک دار در کنار جویبار به زن گفت :

من از خویشتن شرمسارم . زیرا این شکافی که در پهلوی من است ، سبب نشت آب می شود و زمانی که تو به خانه می رسی ، من نیمه پر هستم .

پیر زن لبخندی زد و به کوزه ترک دار گفت :

آیا تو به گل هائی که در این سوی راه ، یعنی سوئی که تو هستی ، توجه کرده ای ؟ می بینی که در سوی دیگر راه گلی نروئیده است .

من همیشه از کاستی و نقص تو آگاه بودم ، و برای همین در کنار راه تخم گل کاشتم تا هر روز که از جویبار به خانه بر می گردم تو آنها را آب بدهی.

دو سال تمام ، من از گل هائی که اینجا روئیده اند چیده ام  و خانه ام را با آنها

 آراسته ام .

اگر تو این ترک را نداشتی ، هرگز این گل ها و زیبائی آنها به خانۀ من راه نمی یافت .

هر یک از ما عیب ها و کاستی های خود را داریم

ولی همین کاستی ها و عیب هاست که زندگی

ما را دلپذیر و شیرین می سازد . 

ما باید انسان ها را همان جور که هستند بپذیریم و خوبی را که در آنهاست ببینیم .

برای همه شما کوزه های ترک برداشته آرزوی خوشی می کنم و یادتان باشد که گل هائی را که در سمت شما روئیده اند ببوئید. 

از کاستی های خود نهراسیم

زیرا خداوند در راه زندگی ما

گل هائی کاشته است

که کاستی های ما آنها را می رویاند .