غروب

رگبار نگاهت فریبی بود به رنگ شبی بی مهتاب،که آن را روشنای خورشید می پنداشتم!بیچاره چشمان ساده لوح من که باورش کرد! 

پ.ن.1از دانشگاه که میومدم خونه فقط گریه کردم! 

اونقدر آسمون دلم  گرفته که هیچ خورشیدی نمیتونه بازش کنه...(اگه اصلا خورشیدی باشه!!!)

پ.ن.2:راستی این اولین قطعه ادبی بود که خودم گفتم...